تحلیل رابطة پایداری مناطق شهری و امنیت اجتماعی شهروندان در کلان‌شهر اهواز

پرداختن به موضوع «امنیت اجتماعی» به این دلیل اهمیت دارد که وابستگی امنیت و پایداری شهری مقوله‌هایی اجتناب‌ناپذیر هستند. مقولة امنیت در رابطه با انسان و جوامع آن، از ابتدای خلقت ضرورتی در بقا بوده است؛ به‌گونه‌ای که یکی از شاخص‌های اصلی توسعه معرفی شده است. احساس امنیت، پیش‌نیاز هرگونه توسعة اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و سیاسی است. هدف اصلی پژوهش حاضر، تحلیل رابطة پایداری مناطق شهری و امنیت اجتماعی شهروندان در کلان‌شهر اهواز است. این پژوهش، نظری-کاربردی و توصیفی-تحلیلی است که برای جمع‌آوری داده‌های آن از روش کتابخانه‌ای و میدانی استفاده‌ شده است. به‌منظور سنجش میزان پایداری مناطق شهر اهواز از شاخص‌های اجتماعی، اقتصادی و خدمات شهری و برای سنجش احساس امنیت اجتماعی نیز از 12 متغیر استفاده شده است. حجم نمونه با استفاده از روش کوکران 320 خانوار بود که به تفکیک مناطق بین خانوارها توزیع شد. برای وزن‌دهی از آنتروپی و به‌منظور تحلیل داده‌ها، از تکنیک ویکور و GIS استفاده شد. به‌منظور سنجش امنیت اجتماعی و ارتباط آن با پایداری نیز از آزمون‌های آماری SPSS استفاده شد. درنهایت برای استانداردسازی میزان پایداری و احساس امنیت، از سیستم استنتاج فازی در محیط MATLAB استفاده شد. براساس تکنیک ویکور، منطقة 2 در سطح اول پایداری و مناطق 6، 7 و 8 در رتبة آخر پایداری قرار دارند. آزمون t نیز نشان می‌دهد میان مناطق شهری اهواز از نظر امنیت تفاوت وجود دارد. براساس نتایج آزمون هم‌بستگی، میان پایداری مناطق با امنیت اجتماعی شهروندان رابطة معناداری وجود دارد. نتایج آزمون سیستم فازی نیز نشان می‌دهد با توجه به میزان پایداری شهر اهواز، امنیت اجتماعی شهروندان در حالت متوسط، کم و خیلی کم است. درنهایت براساس نتایج به‌دست‌آمده، راهکارهایی مانند توزیع متعادل امکانات و خدمات شهری و رفع نابرابری‌های موجود در مناطق، لزوم مشارکت‌گیری شهروندان، لزوم شکل‌گیری ارتباط قوی میان مردم، شهروندان و نیروی انتظامی ارائه شده است.